Żalą się słowa
Żalą się słowa te co niespisane
poległy walcząc na przeróżnych frontach
one w nicości zamieszkują krater
o ostrych zboczach
ich żałościami przesiąkły epoki
jakby zamarły wśród świetlanych gromnic
stoją w szeregach zapomniane rdzawe
wiele w cierpieniu nieustannym szlocha
inne skrytością popłakują rzadziej
kara im sroga
częstym lamentem okresowo gorzkim
pragną się wprosić
---
Żalą się słowa | te co niespisane a
poległy walcząc | na przeróżnych frontach b
one w nicości | zamieszkują krater a
o ostrych zboczach b
ich żałościami | przesiąkły epoki c
jakby zamarły | wśród świetlanych gromnic c
stoją w szeregach | zapomniane rdzawe a
wiele w cierpieniu | nieustannym szlocha b
inne skrytością | popłakują rzadziej a
kara im sroga b
częstym lamentem | okresowo gorzkim c
pragną się wprosić c
Więcej objaśnień jest na: "Milczą zegary" - Post z 14 stycznia.
Niewypowiedziane słowa umierają jeszcze w naszej głowie. Powiedziane a niezapisane giną w otchłaniach niepamięci... tylko te spisane żyć będą wiecznie. Walczą więc o swoje ;-))
OdpowiedzUsuńWalczą jednak, jakby były wojskiem zaciężnym, w całym ferworze walki. :)
OdpowiedzUsuńNiestety i tak prawie wszystko zjedzą mole czasu... Choć pergaminy... ;)